'O TEATRO - di Thomas Mugnano


'O TEATRO


'E luce se sò stutate...

'o core che va 'a vviento..

'na pacca ncopp' 'a spalla...

ch' è peggio 'e nu turmiento!


'O pubblico pepetèa...

aspetta 'a cchiù 'e n'ora...

ognuno  se 'ntallèa

e 'o regista: “Guagliù è ora”!


Uh Madonna...se sta aizànne,

'o sipario s'è levate...

e mentre 'o pubblico applaude...

te sient' 'e cosce congelate.


Pò arriva 'o mumento...

tocca a me...'o Ddio che pena!

Tutt' 'e santi tiene 'a mmente

ecco 'o palco... so' 'e "scena" !


Pò te 'mpuoste... strigne 'e diente...

'e nu pienze cchiù a nisciuno, 

riecet' 'a battuta e siente...

tutt' 'e sciate a uno a uno!


E chiste è ‘o mumento senza frene, 

a ddò te siente n'istrione... 

sì 'o padrone 'e tutt' 'a scena, 

ma ched'è... so' nu' lione?


E 'a paura ca' sentive...

mentre 'o core te sbatteva...

mò è musica dint' 'o pietto...

è armonia che t'arrecrea!!


(THOMAS MUGNANO)

(@ diritti riservati. N. POSIZ. SIAE 169417 sezione DOR)

Commenti

Post popolari in questo blog

“I Colori dell’Anima” - di Lina D’Avanzo

Fine anno, tempo di bilanci!

Irene Sirignano